18-01-2005 (ADVERTENTIE!)
DJ Fanclub Presenteert: Cursus Partyfotografie
(Tony Jr.) (KLIK!)

“Verhalen uit mijn oude doos!”
---------Verhealen uut mien ouden doosch!---------

(Door Drs J. Undercover)

Mick Boskamp bedankt!!!!!! (6x)
Mick ken ik al heel erg lang, maar hij mij niet...
Hoe dat zit ga ik nu uitleggen:

(Ga er maar eens goed voor zitten, want het is een flinke lap tekst...)

"Wa lulde veur nu gulde."
Lang, lang geleden lieve lezertjes, in de tijd dat de florijn net plaatsgemaakt had voor de moderne gulden, en er dus nog briefjes van twee gulden vijftig bestonden, de eerste automatiek geopend werd met croquetten (Dat schreef je toen nog zo!) van een kwartje (Het kwartje wat precies even groot was als het vijftigcentiemeke, de halve Belgiesche frank, waarde drieëneenhalve cent, en die wij in de grote vakantie in Belgie spaarden alsof het een lieve lust was. Wekenlang vraten we croquetten in den automatiek waardoor die allereerste automatiek in ons dorpske aan ons crimineel gedrag failliet ging... Afijn, ik wijt uit, ik weet het. Sorry.), de paardentram nog reed, de treinverbinding Waalwijk <> ’s-Hertogenbosch dagelijks vier retourtjes verzorgde en het leven in het algemeen nog pais en vree was. In die tijd dus...


Alsof het de 'normaalste' zaak van de wereld is; “Normaal backstage!”

"Vooraan!"
Toen wilde ik al altijd en overal bij zijn. Liefst wilde ik vooraan staan. (Mick weet wat ik bedoel, want als je zo lang bent als wij, zie je niks als je ergens achteraan staat.) O ja, ik heb het nu over popconcerten! Daar wilde ik heel graag vooraan staan. Dat was in die tijd dat de DJ nog louter in de discotheek aanwezig was omdat er nou eenmaal een sukkel nodig was om de godganse avond platen op te zetten. De barman had wel iets beters te doen en geld voor DE uitvinding uit Amerika; de Juke-Box was er niet altijd. De CD-speler bestond nog niet, laat staan de cafécomputer (Of hoe heten die dingen, die je tegenwoordig overal in de volkscafe’s ziet opduiken?). Ja, dat waren nog eens tijden. Die DJ’s van weleer, kondigden ook nog netjes de plaatjes aan en af, met af en toe door de microfoon roepend: “Biertje voor de discjockey!”. Kom der nu nog maar eens om... “Weledelalmachtigehoogstgewaardeerde DJ, mag ik vragen welk plaatje U zojuist ten gehore gebracht heeft, alstublieft?” DJ van nu: “Fuck off, ga dansen man!” Pfffff....

"Normaal in actie!" (“Hé, die ken ik, die bestaan nog steeds!”)

"POP!"
Waar was ik? O ja, popconcerten! Dan moet ik eerst even uitleggen wat dat was. Vroeger had je muziekbands of ook wel pop-(van pop=populair)-groep genoemd. Dat waren dan een clubje jongens (meestal jongens, soms met een zangeres... Shocking Bleu’s Mariska Veres!!! Tering, mijn moeder blééf lakens wassen...) die instrumenten bespeelden. Hmmmm... instrumenten... hoe leg ik dat nou weer uit...? Nou ja, denk maar aan André Rieu. Afijn deze jongens speelden dan live, voor een publiek (op die instrumenten!) hun laatste composities. Dit alles om het publiek te vermaken, een centje op te strijken en hopelijk den jeugd te bewegen om naar de platenwinkel te rennen om hun nieuwste langspeelplaat (longplayer, oftewel LP. Ja toen was er ook al vinyl...) aan te schaffen. Popconcerten dus, dáár wilde ik vooraan staan.

"Biertje?" (De roadies namen het er goed van, in die tijd!)

"KLIK!"
Nu moet je weten dat ik in die tijd een hobby had: Fotografie. (Niet schrikken, ik ga niet uitwijden over het feit dat er in die tijd nog een hoop bij kwam kijken, voordat je een foto in handen had... Andere keer graag. Héél graag!) Sterker nog, ik had als hobby, popfotografie. Foto’s maken van optredens van popgroepen, dus. Het zal u nu duidelijk zijn waarom het voor mij extra interessant was om vooraan het podium te staan; Dé beste plek om te fotograferen. (...) Maar wie stonden er altijd, bij de grotere concerten, vooraan? De persfotografen. Die stonden dan in het zogenaamde niemandslandgebied, tussen het podium en de dranghekken. Dat wilde ik ook!

"...met acts als Sweet d’ Buster..." ("WIE?")

"List?"
Goede raad is duur! Mijn motto is dan ook, i.p.v. “Wie niet sterk is, moet slim zijn!”, “Wie niet groot is, moet slim zijn!” (Of: “Wie niet groot is, moet brutaal zijn!”). Jack, verzin een list!

En die list kwam.
In die bloeitijd van de popmuziek, bestonden er al bladen over popmuziek. Popbladen. Een bekend popblad, heette in die tijd “De Hitkrant”. Ik dacht, als ik me nou voordoe als een fotograaf van de Hitkrant, kan ik misschien wel zo’n felbegeerde perskaart aanvragen, voor een popconcert. Mijn oog was gevallen op een perspas voor een popfestival genaamd ‘POPOS’. Jullie raden het al, het was een POPfestival in Oss. Niet zomaar een festivalletje, nee een megafestival in een voetbalstadion, met acts als Sweet d’ Buster, Normaal (“Hé, die ken ik, die bestaan nog steeds!”) en Herman Brood tezamen met Nina Hagen (Dé sensatie in die tijd...). Topfestivalletje, daar in Oss. Nou moet je weten, dat ik in die tijd ook voor een illegaal radiostation ‘werkte’ en dat een van mijn collega’s (Peter Verhoeven!) weergaloos knap in een rol kan kruipen, dus die zou wel eens even bellen. Maar als wie dan? We kijken de Hitkrant door en ons oog valt op de hoofdredacteur , ene Mick Boskamp. Ja, die zouden we zogenaamd laten bellen. Meteen de baas zelf, dan trappen ze er misschien wel in, daar in Oss.

"Gitarist, Danny Ladenmacher, heeft last van zijn neus..."

Een impressie, zoals dat telefoontje ongeveer ging:
Oss (Organisatiekantoor van POPOS) :

(((TRING))), (((TRING))), (((TRING))), “Hallo, met Tinus.”
Peter (ZWARE STEM): “Ja hallo, Boskamp hier, mag ik iemand van de persvoorlichting?”
Tinus: “Wie wilt u spreken?”
Peter: “Iemand die snel even een perskaart op kan sturen, zo moeilijk is dat toch niet?”
(Het is drie dagen voor aanvang van het festival.)
Tinus: “Ogenblikje meneer, ik ga het even vragen...”
...
“ Rinus hier, wat kan ik voor u doen?”
Peter: “U spreekt met Boskamp, en wil graag dat u zo snel mogelijk een perskaart naar ons opstuurt.”
Rinus: “Nou meneer, dat is rijkelijk laat, alle persaanvragen zijn al gehonoreerd.”
Peter: “Jammer dan, Jammer voor jullie, want we wilden juist een vier pagina artikel over Herman Brood en Nina Hagen gaan plaatsen en het eenmalige, gezamenlijke optreden in Oss zou daar niet in misstaan.”
Rinus: “Huh, waar wilt u dat dan in plaatsen? In het Brabants Dagblad?”
Peter: (BOOS!) “Nee man, gaat dit nog lang duren? Ik heb nog meer te doen... Nogmaals, u spreekt met Boskamp. Mick Boskamp! Mick Boskamp van de Hitkrant! Werkt er soms ook een Boskamp bij het Brabants Dagblad, of zo?”
Rinus: “O, maar dat veranderd de zaak. Sorry, dat ik u niet meteen herkende aan de telefoon, maar we maken het in orde. Ik zal de perskaart onmiddellijk naar uw redactie sturen!”
Peter: “Mooi! Of, weet u wat? Het is misschien handiger als u de perskaart rechtstreeks naar onze fotograaf in uw regio stuurt, vanwege het feit dat het zo kort dag is...”
Rinus: “Maar natuurlijk, meneer Boskamp, geeft u mij het adres maar, dan regel ik dat meteen!”
Peter: “Hè hè, nou dank u, dat is dan geregeld. (ADRESGEGEVENS VAN MIJ VOLGEND.) Goedemiddag!” (((KLIK)))

"Herman doet zijn stropdasje even recht... ziezo, klaar voor het optreden."

Twee dagen later (de dag voor het concert) valt er bij mij in waalwijk een envelop op de mat met daarin een heuse perskaart op naam, met de tekst: Fotograaf, Hitkrant.
Dankjewel, Mick! 1X

Jack Undercover

(Het verslag)
POPOS 1979 (Oss)

2X
Goedgemutst!
De volgende dag vertrok ik goedgemutst en gewapend met fotoapparatuur en de perskaart (Was eigenlijk meer een soort van sticker.) richting Oss. Daar aangekomen gingen we (Ik was samen met mijn goede vriend Frank, die als chauffeur fungeerde, want ik had nog geen rijbewijs, maar dronk al wel en met tweeen is het sowieso gezelliger. Het woord BOB, bestond nog niet.) meteen richting ‘parkeerplaats voor genodigden’. Die was dus eigenlijk niet voor de pers, maar allee, wie is er hier nou helemaal uit Amsterdam (NOT!) gekomen, om Oss op de landelijke kaart te zetten in het onvolprezen kwaliteitsblad Hitkrant? Juist: Ik! Even de situatie uitleggen aan de parkeerboer en we mochten daar dus, bij wijze van uitzondering, toch parkeren. Zie zo, dat is twéé. (Ook dank daarvoor, Mick!)

"Ziezo, klaar met het optreden. Tijd voor een welverdiend drankje...!"

3X
Bobo's?
Vervolgens via de persingang, het niemandsland (Zoals eerder beschreven, het felbegeerde stukje tussen dranghekken en podium.) in. Daar stond ik dan. En was ik tevreden? Nee, nog niet helemaal, want er was meer te halen. Backstage! Maar daar was mijn sticker niet goed genoeg voor. Upgraden, dus! Ik ga naar zo’n podiumbewaker en vraag hem of ik even iemand van de organisatie kon spreken. Dat mocht. Ik ‘naar achter’ naar een caravan die als kantoor diende. Daar zaten de bobo’s. “Heren, door de late aanvraag van onze hoofdredacteur Mick Boskamp, is er een misverstand ontstaan. Ik had nog duidelijk om een backstagepas gevraagd, aangezien ik straks de aankomst van Herman en Nina moet fotograferen.” De bobo’s in koor: “En waar bent u dan wel van?” Ik :“Ik noemde de naam van onze hoofdredacteur toch al? Van de Hitkrant, natuurlijk!” Persvoorlichter: “O sorry, dat veranderd de zaak, natuurlijk krijgt u een backstagepas!”
Zie zo, dat was drie! (Nog bedankt, hè Mick!)


"Ziezo, klaar met het optreden. Tijd voor een welverdiend drankje...!"

4X
Hatseflats!
Even later sta ik weer in mijn niemandslandje, maar wel met de backstagesticker en zie mijn vriend Frank, beteuterd staan kijken. Die arme BOB, mocht niet door de hekken. Wat kon ik nog voor hem doen? Terug naar het kantoortje (caravan) en het geval voorleggen? Precies! “We zijn helemaal uit Amsterdam (NOT!) gekomen, en nu vind ik het zo zielig voor mijn chauffeur, dat ie daar helemaal alleen tussen het publiek staat. Heeft u misschien...?” En jawel, voor de Hitkrant hadden ze nog wel een extra backstagepasje. Hatseflats, en dat is vier. (Mick, jongen, wat waren we blij, dankzij jou!)


"Ziezo, klaar met het optreden. Tijd voor een welverdiend drankje...!"

5X
Dorst, dorst!
Backstage bleek er ook een bar te zijn, voor de heren artiesten... Kom op Frank, jou beurt, consumptiebonnen regelen! Frank, ook niet de flauwste, die dacht, gaat dat zo makkelijk hier? Dan ga ik er meteen vol in: FranK: “Dag juffrouw (Van de consumptiebonnenverstrekking), ik ben Mick Boskamp van de Hitkrant en we zijn hier op reportage voor ons prachtige blad en we gaan het deze keer hebben over al die mensen die achter de coulissen werken, die onmisbaar zijn voor zo’n groot spektakel, maar daar zelden voor in het zonnetje gezet worden. Wilt u daar aan meewerken?” Even later, na een paar onbenullige vragen en een paar kiekjes, lopen we met zakken vol gratis consumptiebonnen, richting bar... Mooi, dat was vijf! (Mick, het wordt nog mooier! Jawel, allemaal dankzij...? Juist!)

6X
Het houdt maar niet op...
En jawel, even later arriveren Herman Brood en Nina Hagen. Ik eropaf en maar kieken. Klik, klik, klik. En toen kwam ik op mijn laatste plannetje: Zou het niet mooi zijn, als ik ook óp het podium zou kunnen fotograferen, i.p.v. ín die bak vóór het podium, beknelt tussen al het andere persschorriemorrie? Ja toch? Ik weer als een speer naar mijn vrienden in de caravan: “Heren, heren, wat is dat nou? Mag ik niet op het podium?” De caravanbewoners: “Nee, dat is alleen voor artiesten, daar moet je artiest voor zijn en dus een speciale artiestenpas voor hebben.” Ik: “Kom óp jongens, dat kun je niet maken, Mick ziet me straks terugkomen zonder stagefoto’s. Dan zwaait er wat. Het is geen gemakkelijke hoofdredacteur, die Boskamp, en ik had toch echt de opdracht, Herman en Nina ‘op de voet’ te volgen. Straks komt deze hele reportage nog in gevaar. Dat zou toch verdomt jammer zijn, Al die moeite...” De grote baas, de organisator zelf: “Ja, ja, het is al goed. Jongens geef die fotograaf even een ónstagepasje!” Tralalala, dat was nummertje zes! (Lieve Mick, dat je bedánkt bent weet je!)

Even later ziet mijn goede vriend Frank mij samen met Herman Brood en Nina Hagen het podium beklimmen. "Zijn mond viel open..." Ik zei toch al? Wie niet groot is moet slim zijn. Of brutaal, dat werkt ook vrij goed...

Jack Undercover

(KLIK!)

View Guestbook
Sign Guestbook

Ga naar FORUM